لاستیک مصنوعی
لاستیک یا کائوچوی طبیعی مانند هر ماده طبیعی دیگری منابعی محدود دارد، پس باید به فکر تولید نوع مصنوعی آن باشیم، ضمن اینکه با پیشرفت صنعت و احساس نیاز به کاربردهایی متفاوت، باید تغییراتی در مواد طبیعی ایجاد کنیم که بتوانند خواص مورد نیاز ما را تامین کنند. اینجاست که پای لاستیک مصنوعی به میان می‌آید. در این نوشته داستان لاستیک مصنوعی را مرور می‌کنیم.
بهتر است اول ببینیم لاستیک مصنوعی چیست؟
لاستیک مصنوعی یا Synthetic rubber لاستیکی ساخته شده توسط انسان است که با تولید سنتز آن از نفت و سایر مواد معدنی در کارخانه‌ها تولید می‌شود. لاستیک مصنوعی در اصل یک پلیمر مصنوعی است. این خاصیت تحت کشش پذیری الاستیک یا تغییر شکل تحت تنش را دارد اما می‌تواند بدون تغییر شکل دائمی به اندازه قبلی خود بازگردد.
کائوچوی سَنتِتیک (به فرانسوی: Caoutchouc synthétique) گونه‌ای الاستومر مصنوعی است. این پلیمرها بیشتر از نفت خام مشتق می‌شوند. ظرفیت تولید لاستیک در جهان در حدود ۱۵ میلیارد کیلوگرم در سال می‌باشد، که بیش از دو سوم این ظرفیت، به تولید لاستیک مصنوعی تعلق دارد. درآمد جهانی حاصل از لاستیک‌های مصنوعی احتمالاً در سال ۲۰۲۰ به ۵۶ میلیارد دلار می‌رسد. لاستیک مصنوعی، درست مثل لاستیک طبیعی، در صنعت خودرو برای ساخت تایر، پروفیل در و پنجره، آب‌بندها مانند اورینگ و گسکت، شیلنگ، تسمه، پادری و کف پوش استفاده‌های زیادی دارد. لاستیک‌های مصنوعی طیف متفاوتی از خصوصیات فیزیکی و شیمیایی را نسبت به لاستیک‌های طبیعی ارائه می‌دهند، به همین دلیل می‌توانند قابلیت اطمینان یک محصول یا کاربرد خاص را بهبود بخشند. لاستیک‌های مصنوعی از دو جنبه اصلی، پایداری حرارتی و مقاومت در برابر روغن‌ها و ترکیبات مربوط به آن، نسبت به لاستیک‌های طبیعی برتری دارند.
راه درازی که لاستیک مصنوعی تا به امروز پیموده است
استفاده گسترده از دوچرخه و به خصوص لاستیک‌های بادی آنها، که از دهه ۱۸۹۰ شروع شد، تقاضای بیشتری برای لاستیک ایجاد کرد. در سال ۱۹۰۹، تیمی به سرپرستی فریتس هوفمان، که در آزمایشگاه بایر در البرفلد آلمان کار می‌کرد، موفق به پلیمریزاسیون ایزوپرین، اولین لاستیک مصنوعی شد.
اولین پلیمر لاستیکی سنتز شده از بوتادین در سال ۱۹۱۰ توسط دانشمند روسی سرگئی واسیلژویچ لبدف ایجاد شد. این شکل از لاستیک مصنوعی، یعنی پلی بوتادین، زمینه را برای اولین تولید تجاری در مقیاس بزرگ توسط امپراتوری تزاری فراهم کرد، که در طول جنگ جهانی اول در نتیجه کمبود لاستیک طبیعی اتفاق افتاد. پس از پایان جنگ این شکل اولیه لاستیک مصنوعی دوباره با لاستیک طبیعی جایگزین شد، اما تحقیقات در مورد لاستیک مصنوعی ادامه یافت. ایوان استرومیسلنسکی روسی که در سال ۱۹۲۲ به نیویورک نقل مکان کرد در اوایل قرن ۲۰ تحقیقات اولیه قابل توجهی در مورد لاستیک مصنوعی و چند مونومر انجام داد. مشکلات سیاسی که ناشی از نوسانات زیاد در هزینه لاستیک طبیعی بود، منجر به تصویب قانون استیونسون در سال ۱۹۲۱ شد. این قانون در اصل یک کارتل ایجاد کرد که از قیمت لاستیک با تنظیم تولید پشتیبانی می‌کرد، اما عرضه ناکافی، به ویژه به دلیل جنگ، منجر به جستجوی انواع جایگزین لاستیک مصنوعی شد.
در سال ۱۹۲۵ قیمت لاستیک طبیعی به حدی افزایش یافت که بسیاری از شرکت‌ها در حال بررسی روش‌های تولید لاستیک مصنوعی برای رقابت با لاستیک طبیعی بودند. در ایالات متحده، تحقیقات بر روی موادی غیر از مواد مورد استفاده در اروپا متمرکز شد، و کار خود را بر روی کارهای اولیه ژولیوس آرتور نیوولند استاد شیمی دانشگاه نتردام، که سنتز نئوپرین را توسعه داد، بنا کردند.
مطالعاتی که در سال ۱۹۳۰ به‌طور مستقل توسط لبدف، والاس کاروترز آمریکایی و دانشمند آلمانی هرمان اشتاودینگر ، منتشر شد، باعث کشف نئوپرین، یکی از موفق‌ترین لاستیک‌های مصنوعی در سال ۱۹۳۱ شد. نئوپرین به رهبری المر کیزر بولتون در شرکت Dupont ساخته شد. نئوپرن در برابر گرما و مواد شیمیایی مانند نفت و بنزین مقاومت بسیار خوبی دارد و در شیلنگ‌های سوخت و به عنوان یک ماده عایق در ماشین آلات استفاده می‌شود.
اولین کارخانه لاستیک سازی در اروپا یعنی SK-1 (از روسی "Synthetic Kauchuk"، روسی: СК-۱) توسط سرگئی لبدف در یاروسلاول تحت برنامه پنج ساله اول ژوزف استالین در ۷ ژوئیه ۱۹۳۲ تأسیس شد.
در سال ۱۹۳۵، شیمی دانان آلمانی اولین سری از لاستیک‌های مصنوعی را که به عنوان بونا رابر شناخته می‌شود، سنتز کردند. این لاستیک‌ها کوپلیمر بودند، به این معنی که پلیمرها از توالی متناوب دو مونومر ساخته شده‌اند. مارک‌های دیگر شامل Koroseal بود که والدو سمون در سال ۱۹۳۵ تولید کرد و Sovprene که محققان روسی در سال ۱۹۴۰ ایجاد کردند.
لاستیک مصنوعی و جنگ جهانی دوم
والدو سمون، دانشمند کمپانی گودریچ، نسخه جدید و ارزانتری از لاستیک مصنوعی را در سال ۱۹۴۰ با نام Ameripol تولید کرد. Ameripol تولید لاستیک مصنوعی را بسیار مقرون به صرفه تر کرد و به تأمین نیازهای ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم کمک کرد.
تولید لاستیک مصنوعی در ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم بسیار گسترش یافت، زیرا قدرت‌های محور تقریباً تمام عرضه لاستیک طبیعی محدود در جهان را تا اواسط سال ۱۹۴۲ تحت کنترل داشتند، که به دنبال فتح بیشتر آسیا توسط ژاپن اتفاق افتاد. (در آن زمان آسیا اصلی‌ترین منبع تأمین لاستیک طبیعی جهان بود. کامیون‌های نظامی برای تایرهایشان به لاستیک نیاز داشتند و تقریباً در همه ماشین‌های جنگی از لاستیک استفاده می‌شد. دولت ایالات متحده برای بهبود تولید لاستیک مصنوعی تلاش عمده‌ای را آغاز کرد (که عمدتاً مخفی بود). تیم بزرگی از شیمی دانان از بسیاری از موسسات کشور درگیر این پروژه شدند، از جمله کالوین ساوتر فولر از آزمایشگاه‌های بل. به لاستیک ساخته شده عنوان GRS (لاستیک استایرن دولت) داده شد، که یک کوپلیمر از بوتادین و استایرین بود، و پایه‌ای برای تولید لاستیک مصنوعی ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم گردید. تا سال ۱۹۴۴، در مجموع ۵۰ کارخانه در حال تولید آن بودند و حجم تولید آنها به دو برابر حجم تولید لاستیک طبیعی قبل از آغاز جنگ می‌رسید. این لاستیک هنوز هم نصف حجم لاستیک تولید شده را به خود اختصاص می‌دهد.
انواع لاستیک مصنوعی
بیست نوع ماده شیمیایی مختلف برای تولید انواع لاستیک مصنوعی به کار می‌رود. این تنوع، گستردگی تولید لاستیک مصنوعی، کاربرد متفاوت انواع آن و... را ایجاد می‌کند.
لیست زیر تعدادی از معروف‌ترین لاستیک‌های مصنوعی هستند:
انواع لاستیک‌های مصنوعی که در پارس خورشید ارائه می‌شوند:
در پارس خورشید هدف ما تسهیل خرید مواد اولیه صنعتی برای صنعت‌کاران است، لیست زیر با توجه به خواست مشتری تکمیل خواهد شد.
فروآلیاژ و مواد افزودنی ذوب
اقلام مصرفی و نسوز
کائوچو طبیعی
مواد پخت لاستیک
لاستیک مصنوعی
تجهیزات برق صنعتی
زنجیرهای صنعتی
کاسه نمد و قطعات لاستیکی
تسمه
ابزارآلات برشی
ابزارآلات دستی
ابزارآلات موتوری
ابزارآلات ایمنی
ابزارآلات جوشکاری
جرثقیل
ابزارآلات بادی
ابزارآلات کارگاهی
لوله و اتصالات 
مواد اولیه پلاستیک سازی
اتوماسیون صنعتی
کمپرسور
رولبرینگ
بلبرینگ
